Ακύλας Μαυρίδης | Πριν το «χάνεται»…

Είναι πολύ δύσκολο όταν χάνεται ένας άνθρωπος, γνωστός, φίλος και ακόμη πιο δύσκολο όταν πρέπει να εκφράσεις τη λύπη σου γράφοντας λίγα λόγια…

Πριν δέκα μέρες έφυγε από κοντά μας ο Ακύλας Μαυρίδης. Ένα όνομα, θα μου επιτρέψετε να πω «θρύλος» στο μηχανοκίνητο αθλητισμό, τόσο στο Πανελλήνιο στερέωμα κι άλλο τόσο και στο χώρο της Β. Ελλάδος. Το να αναφερθεί κάποιος για τον Ακύλα δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα, πρώτον γιατί είχε τόσο τεράστια εμπειρία για την δουλειά που κάνει ένας συνοδηγός, από το δεξί κάθισμα του αγωνιστικού αυτοκινήτου και δεύτερο, γιατί η αγωνιστική του ιστορία είναι τόσο μεγάλη που είναι δύσκολο να περιγραφτεί μέσα σε λίγες σειρές…

Κορυφαίος συνοδηγός, «ο συνοδηγός των τίτλων» όπως τον είχαν ονομάσει κάποτε. Ο χαρακτηρισμός «ο καλύτερος» είναι λίγος μπροστά σε αυτό το όνομα. Ο ικανότερος και ένας από τους πιο έμπειρους συνοδηγούς που πέρασαν ποτέ από το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Άνθρωπος σεμνός, ειλικρινείς, ήπιος, χαμηλών τόνων, φειδωλός σε δηλώσεις. Ένας άνθρωπος που παρόλο τις πάρα πολλές επιτυχίες που είχε, απέφευγε να αναφέρεται στο άτομό του!

Ένα περιστατικό μάλιστα που μας διηγήθηκε -δυο βδομάδες πριν φύγει- αξίζει να το αναφέρουμε. Το 1995 στο Ράλλυ Χαλκιδικής έξω από την ειδική Τριάδι, στο service του Άρη Βωβού, συνομιλεί με τον Κώστα Στεφανή (που ήταν συνοδηγός του Βωβού τότε) και κάποια στιγμή ο Στεφανής λέει: «Άρη έλα να σε γνωρίσω τον 1^οσυνοδηγό της Ελλάδος» Και απαντάει ο Ακύλας: «Όχι Κώστα, δεν είναι ο Ακύλας αλλά εσύ»…

Βοήθησε με τις γνώσεις του και την εμπειρία του και έδειξε τον δρόμο σε πολλούς νέους συνοδηγούς, γιατί πίστευε ότι η πείρα και η εμπειρία που αποκτά κανείς δεν πρέπει να τη κρατάει για τον ίδιο, αλλά να τη μεταδίδει.

Από την συνάντηση – συνομιλία που είχαμε μαζί του, δυο βδομάδες πριν το μοιραίο, προσπάθησε να μας μεταδώσει λίγο από την εμπειρία του δηλώνοντας μεταξύ άλλων τα εξής: «Στους αγώνες αυτοκινήτου το κυριότερο είναι η εμπιστοσύνη που πρέπει να έχει ο συνοδηγός στον οδηγό του, γιατί απλά το 1/3 της επιτυχίας ενός αγώνα είναι η συνεργασία του πληρώματος. Και η εμπιστοσύνη πως αποκτιέται; Από τα δοκιμαστικά μπορεί να καταλάβει ένας συνοδηγός τον οδηγό του και τις οδηγικές του ικανότητες. Τα δοκιμαστικά πρέπει να ξεπεράσουν τον αγώνα. Οδηγός και συνοδηγός πρέπει να δουλεύουν με αναπνοές. Ο συνοδηγός έχει μεγάλη ευθύνη για να τελειώσουν όλα τέλεια».

Πως ξεκίνησαν όμως όλα για τον Ακύλα;

Όλα ξεκίνησαν λοιπόν όταν σαν θεατής παρακολούθησε έναν αγώνα, νυχτερινό μάλιστα, στην Καλαμπάκα το 1974. Το πρώτο αυτοκίνητο που πέρασε από μπροστά του ήταν ένα NSU 1200 TT, με πλήρωμα τους Κώστα Χαμπή – Γιάννη Μαράτο. Μετά το τέλος του αγώνα, είχε μια συζήτηση με τον Χαμπή για όλο αυτό που παρακολούθησε και ήταν το έναυσμα που τον έκανε να αρχίσει την εμπλοκή του με τους αγώνες αυτοκινήτου.

Και το αγωνιστικό ταξίδι ξεκινάει την επόμενη χρονιά το 1975, συνοδηγός του Κώστα Χαμπή με το NSU 1200 TT, που ήταν ετοιμασμένο στην Αγγλία, με τον αγώνα των 400 λεπτών. Το 1977 ο Κώστας Χαμπής γίνεται κάτοχος ενός Ford Escort RS 2.0 Gr 2, από την Ford Κοντέλης στην Αθήνα.

Στα 11 χρόνια που κράτησε η συνεργασία τους συμμετείχαν σε πολλούς αγώνες. Εδώ να σημειώσουμε ότι πήραν μέρος σε όλα τα Ράλλυ Χαλκιδικής, από το 1^ο το 1976 με το NSU (βραδινός αγώνας, περιοχή Ψακούδια και ξενοδοχείο Σέρμιλι όπως θα θυμούνται οι παλαιότεροι) έως και το 10^ο το 1985 με το Ford Escort.

Σε τρία ράλλυ Ακρόπολις το 1978, 1979 και 1985 και σε ένα αγώνα στη Βουλγαρία, το Albena – Zlatni Piassatzi Rally το 1983 (14^οι γενικής και 9^οι Gr 2). Στα τέλη του 1985 ο Χαμπής αντικαθιστά το Ford Escort με ένα Opel Ascona 400. Συμμετέχουν στο τελευταίο αγώνα της χρονιάς, το Ράλλυ Θερμαϊκού τερματίζοντας στην 2^η θέση γενικής.

Τελευταίος αγώνας του Ακύλα με τον Κώστα Χαμπή ήταν το 1988 το Ράλλυ Κρήτης. Πολλές καλές εμφανίσεις με κυριότερες αυτών την 4^η θέση γενικής στο Ράλλυ Χαλκιδικής του 1978 (δεύτεροι Έλληνες πίσω από τον νικητή ‘’Siroco‘’ με Lancia Stratos), τη 2^η  θέση γενικής στο Ράλλυ Δ.Ε.Θ. του 1978 και του 1982, όπως και τη 2^η θέση στο Ράλλυ Κρήτης το 1988 και τις δυο 3^ες θέσεις στο Ράλλυ Δ.Ε.Θ. το 1983 και 1984. Επίσης, έγιναν και τρεις φορές Πρωταθλητές Β. Ελλάδος το 1978, 1979 και 1982.

Και η ιστορία συνεχίζεται και τα επόμενα 8 χρόνια είναι συνοδηγός του Γάκη Καλεμτζάκη. Πρώτος αγώνας με τον Γάκη και την Opel Ascona 400 το Ράλλυ Κένταυρος το 1985 που τερμάτισαν 6^οι γενικής, ενώ την επόμενη χρονιά συμμετείχαν και στο Ράλλυ Ακρόπολις.

Το 1987 ο Καλεμτζάκης αγοράζει την Opel Manta 400 από τον αγωνιστικό οίκο της Γερμανίας Hainbach. Tο καλύτερο αγωνιστικό αυτοκίνητο την εποχή εκείνη, που χάρισε αμέτρητες πρωτιές στο Ελληνικό Πρωτάθλημα. Ο άσπρος σίφουνας όπως το έλεγε ο Ακύλας. Πράγμα που φάνηκε στην πορεία, αφού το 1988 στο 22^ο Ράλλυ Δ.Ε.Θ. στην ειδική του Χολομώντα (20 χλμ.), στο δεύτερο πέρασμα της, γράφουν έναν χρόνο απίστευτο 12 λεπτών και 31 δευτερολέπτων που κανείς δεν τον έχει σπάσει ακόμη και σήμερα!

To 1990 έρχεται από το Βέλγιο το Ford Sierra RS Cosworth, με το οποίο τελειώνει και η συνεργασία του με τον Γάκη στο τέλος του 1992, με τελευταίο αγώνα το Ράλλυ Λειβαδιάς τη χρονιά εκείνη, που ήταν μάλιστα και νικητές. Καλύτερη επίδοση με το Ford Sierra ήταν η 3^η θέση γενικής στο Ράλλυ Χαλκιδικής το 1990.

Στα 18 χρόνια με τους Χαμπή – Καλεμτζάκη, ο Ακύλας «μάζεψε» 250 κύπελλα κυρίως πρώτων θέσεων. Κατονόμαζε τον Κώστα Χαμπή ως τον καλύτερο οδηγό για χωμάτινες επιφάνειες στην Β. Ελλάδα και τον Γάκη Καλεμτζάκη καλύτερο οδηγό για άσφαλτο σε Πανελλήνιο επίπεδο.

Επίσης από τη νέα γενιά οδηγών θεωρούσε ότι ο Σωκράτης Τσολακίδης είναι ένα θετικό άτομο, πάρα πολύ διαβασμένο όσο αφορά το γράψιμο των ειδικών διαδρομών, με πολύ καλή οδηγική ικανότητα.

Μετά από ένα μικρό διάστημα αποχής τεσσάρων ετών, ο Ακύλας ξαναγυρίζει το 1996 στο δεξί κάθισμα του Peugeot 309 GTi του Γιώργου Στόικου. Συμμετέχουν στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ασφάλτου για την κατηγορία Α/7, που αποτελείται από 6 αγώνες. Με μια 2^η θέση Α/7 στο Ράλλυ Θερμαϊκού και τρείς 3^ες θέσεις σε Ράλλυ Κένταυρος, Αχαιός και Παλλάδιο, καταφέρνουν να τερματίσουν στην 3^η θέση στο Πρωτάθλημα κατηγορίας Α/7 της χρονιάς εκείνης.

Το αγωνιστικό ταξίδι έφθασε στο τέλος του με τη τελευταία ειδική διαδρομή, Άγιος Μερκούρης 13.70 χλμ., στο Ράλλυ Παλλάδιο που ήταν και ο τελευταίος αγώνας της καριέρας του Ακύλα Μαυρίδη.

Από τότε πήγαινε σαν θεατής σε ειδικές διαδρομές, αλλά κάθονταν τις πιο πολλές φορές μόνος, σε δικά του σημεία, για να προσέχει τα «πατήματα» των οδηγών, όπως έκανε και στο ξεκίνημα του ταξιδιού του τότε το 1974 στη Καλαμπάκα…

Συμμετείχε συνολικά σε έξι Ράλλυ Ακρόπολις. Τρία με τον Κώστα Χαμπή (1978, 1979, 1985 με Ford Escort RS) και από ένα με Δημήτρη Μανωλόπουλο (1981 με Toyota Corolla KE 25), Γάκη Καλεμτζάκη (1986 με Opel Ascona 400) και Χρήστο Πανουργιά (1988 με Renault 11 Turbo). Ατυχία η πεπρωμένο δεν ξέρω, αλλά δεν τερμάτισε σε κανένα από τα έξι Ακρόπολις που ξεκίνησε…

Έξω από τον χώρο των αγώνων, ο Ακύλας διατηρούσε κατάστημα ελαστικών στην περιοχή της Μαρτίου και ασχολήθηκε και με τον ΣΟΑΑΒΕ (Σύνδεσμος Οδηγών Αγώνων Αυτοκινήτου Βορείου Ελλάδος), όντας ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος για 4 χρόνια. Έφυγε λοιπόν ακόμη ένας από την αγωνιστική μας οικογένεια. Πήγε να συναντήσει τον οδηγό του, τον Γάκη για να τρέχουν στις ειδικές διαδρομές επάνω στα σύννεφα. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ και πως θα μπορούσαμε άλλωστε, μετά από τα όσα έχεις κάνει και προσφέρει!

Τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια του…