Η Ferrari αντιμετώπισε μια σημαντική πρόκληση στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Τα 80’s ήταν μια αρκετά γενναιόδωρη εποχή για την ιταλική φίρμα με τη θρυλική F40 να πουλά 1.315 αυτοκίνητα και να φέρνει στην εταιρεία νέους αγοραστές και μεγάλο σεβασμό σε μια εποχή όπου όλες οι αυτοκινητοβιομηχανίες είχαν βάλει στόχο να φτάσουν στα όρια με νέες καινοτόμες τεχνολογίες.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ: Αφιέρωμα: Ferrari F40
Ωστόσο μέχρι τα μέσα των 90’s, η Ferrari χρειάστηκε ένα ακόμα μοντέλο που θα συνέχιζε το θρύλο και θα έπαιρνε τη σκυτάλη από την F40.
Αμέσως μετά την πρώτη «φουρνιά» των 400 F40, οι ενθουσιώδης αγοραστές άρχισαν να προκαλούν τη Ferrari να επεκτείνει την παραγωγή του μοντέλου, η οποία και σταμάτησε το 1992 στα 1.315 αντίτυπα. Τότε, μετά και την οικονομική κρίση στην Ιαπωνία, η οποία οδήγησε σε ύφεση στα μέσα του 1990, η προσφορά ξεπέρασε τη ζήτηση για την F40, με τις τιμές να κατακρημνίζονται. Αν μάλιστα το συνδυάσουμε αυτό και με το θάνατο του Enzo Ferrari το 1988, τότε καταβαίνουμε ότι η εταιρεία βρέθηκε σε πολύ άσχημη κατάσταση.
Με σκοπό να διασωθεί, η Ferrari εξέλιξε την αινιγματική F50, την οποία και κυκλοφόρησε το 1995…
Αντίθετα με την F40, η οποία ήταν εμπνευσμένη από τη σύντομη εμπλοκή της εταιρείας στους αγώνες ράλλυ, η F50 ενσωμάτωνε αρκετά στοιχεία από την πλούσια ιστορία της Ferrari στο πρωτάθλημα Formula 1. Μάλιστα, αντί για τον «μικρό» τούρμπο V8 κινητήρα της F40, η νέα τότε κεντρομήχανη F50 χρησιμοποιούσε τον F130B, έναν 4.7 λίτρων ατμοσφαιρικό V12 κινητήρα, ο οποίος ήταν μια πιο εξευγενισμένη έκδοση δρόμου του -3.5 λίτρων- V12 που κινούσε την αγωνιστική Ferrari 641 F1 του 1990.
Η ισχύς των 520 ίππων της F50 ήταν αυξημένη σε σχέση με τους 478 της F40, ωστόσο η μετάβαση από υπερτροφοδοτούμενη σε ατμοσφαιρική πλήρωση είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση της ροπής από 569 σε 471 Nm, παρά την αύξηση της χωρητικότητας.
Με σωστή χρήση του εξατάχυτου χειροκίνητου κιβωτίου ταχυτήτων, η F50 μπορούσε να πιάσει τα 100 χλμ./ώρα από στάση σε μόλις 3,8 δευτερόλεπτα και μπορούσε να επιταχύνει, σύμφωνα με την εταιρεία, έως και την τελική ταχύτητα των 325 χλμ./ώρα!
Και γύρω από αυτόν τον εξαιρετικό κινητήρα, η Ferrari χρησιμοποίησε για πρώτη φορά σε αυτοκίνητο δρόμου ένα πλαίσιο από ανθρακόνημα. Ο V12 ήταν απευθείας βιδωμένος πάνω στο σωληνωτό πλαίσιο μέσω μεταλλικών συνδέσμων, αναδεικνύοντας τον ίδιο και το σασμάν σε ενεργά μέρη του σασί, αυξάνοντας έτσι την στιβαρότητα και την ακαμψία.
Ταυτόχρονα, η διάταξη αυτή μείωνε το συνολικό βάρος του αυτοκινήτου, ωστόσο μετέφερε αρκετούς κραδασμούς στο εσωτερικό της καμπίνας των επιβατών. Ως αποτέλεσμα, η F50 δεν αποτέλεσε αντικείμενο πόθου για το μέσο ιδιοκτήτη Ferrari με την εταιρεία να διαθέτει τελικά στην αγορά μόνο την ανοιχτή έκδοση Targa, την οποία φαίνεται να επέλεγαν οι αγοραστές για να ακούν καλύτερα τον κινητήρα…
Παρά την εντυπωσιακή φήμη της F40, η Ferrari είχε δυσαρεστηθεί με τους ιδιοκτήτες και την αγορά, καθώς οι τιμές των μεταχειρισμένων μοντέλων είχαν αρχίσει να κινούνται σε επταψήφια νούμερα. Αντιδρώντας σε αυτό, η Ferrari κατασκεύασε 349 F50 μεταξύ του 1995 και του 1997, όλες εκ των οποίων μισθωνόντουσαν αρχικά για δύο χρόνια, προτού η εταιρεία παραχωρήσει πλήρη κυριότητα στους ιδιοκτήτες.
Μέχρι και πριν λίγα χρόνια, η F50 δεν ήταν το πλέον ποθητό αυτοκίνητο για του συλλέκτες. Αυτό ακούγεται περίεργο αν αναλογιστεί κανείς ότι αποτελεί ένα από τα σπανιότερα μοντέλα στη γκάμα των αυτοκινήτων περιορισμένης παραγωγής της Ferrari και για την ακρίβεια είναι το δεύτερο πιο σπάνιο.
Για την ιστορία, η Ferrari κατασκεύασε συνολικά 272 288 GTO, 1.315 F40, 349 F50, 399 Enzo και 499 LaFerrari.
Περισσότερες φωτογραφίες:
