Διάβαζα πριν από μερικές ημέρες σε διαδικτυακό χώρο αυτοκινήτου, ένα πολύ ωραίο άρθρο για τις εταιρίες παραγωγής αυτοκινήτων, που μας εξηγούσε ότι προσπαθούν -λέει- σταδιακά να αυξήσουν τις τιμές των συμβατικών οχημάτων τους ώστε να προσεγγίσουν τις τιμές των ηλεκτρικών τους μοντέλων, γιατί η αγορά των ηλεκτρικών δεν τα πάει και τόσο καλά, με στόχο φυσικά να προωθήσουν τις ηλεκτρικές εκδόσεις και να εξαναγκάσουν τον καταναλωτή να τις προτιμήσει έναντι των συμβατικών. Ο συντάκτης κατέληγε βεβαίως ότι το «μοναδικό πρόβλημα στην χώρα είναι η απουσία αρκετών ταχυφορτιστών»!
Είναι η στιγμή που λες «τι πίνει και δεν μας δίνει το παλικάρι»;
Και για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα ξεκινώντας από την αρχή της σκέψης του…
Εντάξει λοιπόν ας αποδεχθούμε ότι οι εταιρείες το κάνουν αυτό για τον λόγο που ανέφερε παραπάνω. Ερώτημα πρώτο. Ποιος μας λέει ότι ο καταναλωτής θα επιλέξει ντε και καλά το ηλεκτρικό. Προφανώς κανείς. Ακόμα βέβαια κι αν μας το λέει κάποιος, μια έρευνα για παράδειγμα, ο καταναλωτής πρέπει να διαθέτει το σχετικό ποσό, σε μια Ευρώπη και ακόμα χειρότερα σε μια Ελλάδα, εν μέσω έκρηξης πληθωρισμού, ενεργειακής και οικονομικής κρίσης και ίσως σε λίγο και επισιτιστικής, αν συνεχιστεί η κόντρα Αμερικανών και Ρώσων στην πλάτη της Ουκρανίας. Άρα δεν είναι το «μοναδικό πρόβλημα στην χώρα η απουσία αρκετών ταχυφορτιστών»!
Ερώτημα δεύτερο. Σε ποια χώρα ζει ο συντάκτης; Στην χώρα που ζει, οι κάτοχοι ΙΧ αυτοκινήτων συντηρούν όσο μπορούν -κι όταν μπορούν πλέον- ένα σαπάκι εικοσαετίας με κόπο, ιδρώτα και αίμα ώστε να έχουν την δυνατότητα, όχι τίποτα τρελό, αλλά να καταφέρνουν να πάνε ή να κάνουν την δουλειά τους με αυτό. Με τις τιμές στο σούπερ μάρκετ στο υπερπέραν, με τις τιμές της ενέργειας «στον θεό», με μισθούς εξακοσίων και χιλίων ευρώ, δεν είναι το «μοναδικό πρόβλημα στη χώρα η απουσία αρκετών ταχυφορτιστών».
Αλλά ας πάμε και λίγο πιο πέρα. Εδώ και καιρό, έχουμε επισημάνει από αυτήν εδώ την στήλη ότι η επιβολή από τις κυβερνήσεις της παραγωγής και διάθεσης ηλεκτρικών οχημάτων μοιάζει μάλλον με «εμπορικό κόλπο» και καθόλου δεν σχετίζεται με την έγνοια τους για το περιβάλλον, γιατί -ας κάνουμε άλλη μια υπόθεση- ας υποθέσουμε ότι αύριο το πρωί κινούμαστε όλοι με ηλεκτρικό όχημα. Επίσης, ας υποθέσουμε ότι το δίκτυο φορτιστών βρίσκεται σε εξαιρετική διαθεσιμότητα και φορτίζεις το όχημά σου εύκολα και παντού. Δεν πρέπει να παραχθεί κάπως αυτή η ηλεκτρική ενέργεια και μάλιστα με ανάγκες εκατονταπλάσιες πλέον; Πώς θα παραχθεί αυτή η τερατώδης ποσότητα; Μα φυσικά με πετρέλαιο, λιγνίτη, άνθρακα, LNG, και με κάθε είδους θεοβρώμικο καύσιμο, μιας και οι ΑΠΕ (Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας) δεν επαρκούν με όσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν κάνουμε…
Τέλος, για να γυρίσουμε στην αφορμή αυτού του άρθρου, όχι στην χώρα δεν είναι «το μοναδικό πρόβλημα η απουσία αρκετών ταχυφορτιστών». Στην χώρα των δανεικών, των πολλών «εθναρχών», των πολλών «σωτήρων» που «έχουν όραμα» με ξένα κόλλυβα το πρόβλημα ξεκινά και τελειώνει στο κράτος που ποτέ δεν παράγει, ποτέ δεν ενδιαφέρεται για τη ζωή του πολίτη του, αρκεί να περνάν καλά είκοσι οικογένειες, κι αυτό με τα δικά μας χρήματα, και πάντα, μα πάντα, θα συνεχίσει να αρμέγει την «αγελάδα» του αυτοκινήτου με τέλη κυκλοφορίας, τέλος καυσίμου και διόδια, ακόμα και μέσα στην πόλη. Είτε είναι ηλεκτρικά, είτε όχι!
Σε μια τέτοια χώρα το πρόβλημα είναι να αποκτήσεις καινούριο αυτοκίνητο. Σε μια τέτοια χώρα το πρόβλημα είναι ότι ο στόλος των οχημάτων γερνά απίστευτα και μολύνει πολύ περισσότερο. Σε μια τέτοια χώρα δεν είναι «το μοναδικό πρόβλημα η απουσία αρκετών ταχυφορτιστών».
Το πρόβλημα είναι η ίδια η χώρα κι ακόμα περισσότερο οι ηγέτες που επιλέγει…
