Αυτήν την φορά στην Κύπρο!
«Το μονοπάτι αυτό μπορεί να είναι κακοτράχαλο αλλά περνά μέσα από τα ομορφότερα σημεία της φύσης ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι μόνο, επεκτείνεται στην Κύπρο και την αναδεικνύει σε μια χώρα εναλλακτικών δραστηριοτήτων για όλα τα βαλάντια».
Το τάμα στην Παναγιά βγήκε αληθινό! Βρισκόμουν στο αεροδρόμιο Μακεδονία με τα γνωστά μπαγκάζια ανά χείρας περιμένοντας υπομονετικά την σειρά μου στο check-in. Παρέδωσα τον εξοπλισμό μου και με το νέο race –pro στις αποσκευές μου καθόμουνα λίγα λεπτά αργότερα στην θέση μου στο αεροσκάφος με προορισμό το νησί της Κύπρου. Το ταξίδι αν και διήρκεσε δύο ώρες από την στιγμή της απογείωσης ,ήταν ευχάριστο και διασκεδαστικό, καθώς στις μίνι οθόνες του αεροσκάφους προβάλλονταν σποτάκια από το candid camera που αλλάζει πραγματικά την διάθεση όλων των ανθρώπων. Σαν ψέματα μου φάνηκε ,αλλά δεν ήτανε! Η πόρτα άνοιξε και μια μυρωδιά Άνοιξης μπήκε στα ρουθούνια μας. Η είσοδος στην χώρα της Κύπρου υποδειγματική! Ένα νέο αεροδρόμιο βρισκόταν σε λειτουργία στην πόλη της Λάρνακας . Ο υπάλληλος του Κυπριακού Οργανισμού Τουρισμού ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μιλήσαμε κατά την άφιξή μας και εξέφρασε την υποστήριξή του στην προσπάθειά μας. Στα επόμενα λεπτά είχαν έρθει και τα ποδήλατά μας και μαζί με τα σακίδια πλάτης ανεβήκαμε στο μεγάλο Nissan patrol που θα μας μετέφερε στο κατάλυμά μας που θα ήταν ορμητήριό μας για τις επόμενες ημέρες στο μονοπάτι Ε4 της Κύπρου. Το 2006 μετά από πρόταση της Ελληνικής ομοσπονδίας ορειβασίας και αναρρίχησης προς τον ευρωπαϊκό σύνδεσμο ορειβατών , αποφασίστηκε η επέκτασή του στην Κύπρο. Μία διαδρομή 445 χιλιομέτρων που αρχίζει από το αεροδρόμιο της Λάρνακας περνά από το ακρωτήριο Γκρέκο, ανηφορίζει τα βουνά του Τροόδους και κατηφορίζει αργότερα στην περιοχή του Ακάμα ,τελειώνοντας στην Πάφο. Έτσι λοιπόν μετά από τρία ολόκληρα χρόνια ευχαριστούσα τον Θεό που ήμουνα υγιής και βρισκόμουν στην Κύπρο για να συνεχίσω το «τάμα» που είχα κάνει όταν ολοκλήρωνα το Ελληνικό τμήμα του Ε4.
Η περιπέτεια ξεκινά!
Ξεκομμένοι πλέον από την πολύβουη Θεσσαλονίκη που ζούσε την δική της περιπέτεια για την επέτειο του 1821, βγήκαμε για μια αναγνωριστική βόλτα αφού συναρμολογήσαμε τα ποδήλατά μας ,εντοπίζοντας τα πρώτα ενδεικτικά ταμπελάκια με τον κωδικό Ε4. Δεν θέλαμε να επιστρέψουμε πίσω. Απολαμβάναμε την βόλτα μας σε μια διαδρομή που συναντήσαμε πολλούς ποδηλάτες αλλά και πεζοπόρους που όλοι τους είχανε κάτι κοινό. Την αγάπη τους για την ζωή! Συνοδοιπόρος ο Βασίλης Δημάκης, συνάδελφος ,ονειροπαρμένος και αυτός! Άλλωστε αν δεν ταιριάζαμε δεν θα συμπεθεριάζαμε, που λέει και η παροιμία. Βέβαια θυμάμαι πώς είχαμε ξεκινήσει το 2008 από την πρώτη διάσχιση του μονοπατιού στην χώρα μας. Από την παρέα έλειπε ο Σταματίου και η Στέλλα οι οποίοι θα ήθελα να ήταν εδώ! Η φορά των αυτοκινήτων στην Κύπρο είναι η αριστερή ,κάτι που μας έκανε να νιώσουμε «έξω από τα νερά μας» αλλά με λίγη προσοχή το συνηθίσαμε . Οι ποδηλατοδρόμοι είναι παντού ακόμη και επάνω στις διαδρομές του Ε4, οδηγώντας με ασφάλεια τον ταξιδιώτη στον προορισμό του, μέσα από ένα έξυπνο δίκτυο σήμανσης .
Το επόμενο πρωί ξημέρωσε η 25ης Μαρτίου . Ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο μας νωρίς μιας και σε λίγες ώρες όλοι οι κάτοικοι της Μεγαλονήσου θα κατέκλυζαν τις εκκλησιές και λίγο αργότερα τις κεντρικές αρτηρίες των μεγαλουπόλεων για να συμμετέχουν στις παρελάσεις. Το τελείωμα της λειτουργίας μας βρίσκει στο χωριό της Τόχνης κάπου 350 μέτρα ψηλά στις παρυφές του Τροόδους, για να πάρουμε μέρος στο Aphrodite cup έναν αγώνα ορεινής ποδηλασίας . Ναι το έκανα και πάλι! Μετά από 16 χρόνια στάθηκα πίσω από την γραμμή εκκίνησης με συναισθήματα ενός 16άχρονου παιδιού που ανακάλυπτε τη Γη! Ήταν 69 κακοτράχαλα χιλιόμετρα η απόσταση που έπρεπε να διανύσουμε πάνω από βουνοκορφές και παραδοσιακά χωριουδάκια, με συμμετοχή αθλητών από όλη την Ευρώπη. Εκείνο με τον Τοτό το ξέρετε? Ένας θεός ξέρει πως έφτασα στην γραμμή του τερματισμού! Η πλάκα είναι πώς δεν τερμάτισα τελευταίος , αλλά εικοστός στην κατηγορία masters που αριθμούσε 51 αθλητές. Λίγο αργότερα στην πλατεία του Καλαβασού απολαμβάναμε συζητώντας για τα κατορθώματά μας ,παρέα με μια ομάδα Γερμανών και Ρώσων αθλητών με την δροσιά της κυπριακής μπύρας ΚΕΟ. «Ήτανε να μην μάθουμε»[την Κύπρο] έλεγε χαριτολογώντας ο Χάινριχ, ένας μηχανολόγος από το Αμβούργο που ξοδεύει τον χρόνο του μέσα σε ένα μηχανουργείο κατασκευάζοντας ποδήλατα για κοντόσωμους ανθρώπους και περιμένοντας το πλήρωμα του χρόνου όπου θα ξανακατέβει στο νησί! «Δεν είναι μόνον ο ήλιος, είναι και οι άνθρωποι» συμπλήρωνε ο Ρώσος Ιβανώφ μια παλιά καραβάνα του πεντάλ και της παγκόσμιας ποδηλασίας που είχα την τιμή να τον προσπεράσω μόλις στην τελευταία κατηφοριά για τον τερματισμό. Γεμάτες από χαρά οι ψυχές μας με χιλιάδες εικόνες να γυρίζουνε στο μυαλό μας επιστρέφαμε στο μονοπάτι μας ,καθώς τα πάντα εδώ τελούσαν υπό κατάληψη από τους ξένους αθλητές . Το ηλιοβασίλεμα από τις πλαγιές του Τροόδους είναι μοναδικό!.Η ματιά μας φτάνει πολύ μακριά και χάνεται μέσα στην λεκάνη της Μεσογείου . Λίγο αργότερα μια βραδινή ποδηλατάδα στα προάστια της Λάρνακας θα χαλάρωσε τα πόδια μας που διαμαρτύρονταν από την καταπόνηση του αγώνα.
Το επόμενο πρωί μας βρίσκει να ποδηλατούμε στην περιοχή της Αγίας Νάπας μέ μαργαρίτες κατά μήκος της διαδρομής να μας συνοδεύουν στην περιοχή όπου βρίσκονται οι περίφημες Βραχοσπηλιές. Εδώ η φύση έχει συντελέσει στην δημιουργία ενός θαύματος που κατακλύζεται από τουρίστες κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Στο κάβο Γκρέκο, λίγο παρακάτω, η θέα προς τα δύο σημεία του ορίζοντα είναι μοναδική. Κατηφορίζουμε προς την περιοχή των Αγίων Αναργύρων με το κρυφό εκκλησάκι που βρίσκεται στα σπλάχνα μιας σπηλιάς εκεί ακριβώς που σκάει το κύμα. Σιγουρέψαμε την διαδρομή μας και μετά από μια δροσιστική βουτιά στα νερά της θάλασσας συνεχίζουμε για το χωριό Παραλίμνι , πατρίδα του κύπριου αγωνιστή Ισαάκ Σολωμού ο οποίος κατέβασε την Τούρκικη σημαία στα κατεχόμενα εδάφη της γραμμής Αττίλα εκφράζοντας την αντίθεσή του στις δυνάμεις κατοχής, και το πλήρωσε με την ζωή του. Εδώ η Κύπρος θυμίζει «Κρανίου τόπο» και θα την παρομοίαζα με Αφρικανική πόλη ,καθώς το ψηλότερο δέντρο που αντικρίσαμε ήτανε μια συκομουριά όπως αυτήν που ανέβηκε ο Ζακχαίος όταν έμπαινε ο Χριστός στα Ιεροσόλυμα.
Κατηφορίζοντας προς την περιοχή της Ξυλοφάγου διασχίζουμε το χωριό Λιοπέτρι με το μνημείο πεσόντων της ΕΟΚΑ όπου Εγγλέζοι στρατιώτες έκαψαν ζωντανούς 3 μαχητές της οργάνωσης που ήταν μέσα σε έναν αχυρώνα, στα θλιβερά επεισόδια του 1965. Η ατμόσφαιρα βαραίνει κάποιες φορές καθώς σχολιάζουμε με τον Βασίλη, το πώς οι άνθρωποι κάποιες φορές μετατρέπονται σε ζώα , πετώντας τις μάσκες των προσώπων τους και επιδίδονται σε ένα ανθρωποκυνηγητό που σημαδεύει την ζωή τους ολόκληρη.
Οι πλαγιές του Τροόδους καταφέρνουν να πάρουν όλη την αρνητική μας ενέργεια και να απομακρύνουν ευχάριστα την βοή του αυτοκινητοδρόμου και των πόλεων του νησιού μέσα σε ένα τοπίο που μοιάζει με «ησυχαστήριο» . Το δάσος Μαχαιρά είναι μία περιοχή όπου η φύση ανταμώνει με την δραστηριότητα. Ένας χώρος που αγκαλιάζει ποδηλάτες ,κατασκηνωτές, αλλά και μηχανοκίνητους τουρίστες ,καθώς το τερέν της ευνοεί τέτοιου είδους αποδράσεις. Κατασκηνωτικοί χώροι με οργανωμένα σημεία στάθμευσης, τουαλέτες και ειδικά διαμορφωμένες ψησταριές και άφθονο νερό. Η περιοχή μας άρεσε ιδιαίτερα! Βέβαια την ευχαριστηθήκαμε πιο πολύ καθώς ακούγαμε ένα 4.0L «Discovery» να σκαρφαλώνει μια ορθοπλαγιά απολαμβάνοντας την δική του επιλεγμένη διαδρομή προς την μαγεία των «Ορέων» μια έννοια διαφορετική για κάθε άνθρωπο. Η γλώσσα μας βγήκε για όσο χρόνο χρειάστηκε να κάνουμε στην διάρκεια της ανάβασης, αλλά η θέα και η μυρωδιά των Πεύκων μας αποζημίωνε ,παρόλη την χαμηλή θερμοκρασία που έπεφτε κάθε 100 μέτρα ,καθώς συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε προς την Ι. Μονή Μαχαίρα. Τα λημέρια της ΕΟΚΑ κάνουν την εμφάνισή τους προκαλώντας την περιέργειά μας αλλά και την δίψα μας να μάθουμε κάτι από την ζωή των «διαφορετικών ορειβατών» που νιώθαμε ότι μας συνόδευαν σε όλη την ανάβαση μας. Ένα προσκύνημα στο μικρό εκκλησάκι του Αγίου Ονούφριου ,συνοδεύεται από λίγο φαγητό και ξεκούραση καθώς σημάδια κόπωσης έκαναν την εμφάνισή τους, θυμίζοντας μας πως η διαδρομή ,δεν είναι απλό «παιχνιδάκι» όπως κάποιοι μας έλεγαν. Σε κάθε χωριό απλοί άνθρωποι μας έκαναν να νιώσουμε σαν στο σπίτι μας και όχι σαν επισκέπτες από μια ξένη χώρα. Το ηπειρωτικό τμήμα της Κύπρου μεγαλειώδες σε όλο το μήκος του. Οι πινακίδες της διαδρομής οδηγούν τα ποδήλατά μας στην πλατεία του Τροόδους ,όπου τα τελευταία χιλιόμετρα γίνονται επάνω σε χιονισμένο τοπίο που δυσκολεύει πολύ την κίνησή μας καθώς οι θερμοκρασίες που παίζανε ήταν κοντά στο μηδέν. Με τα κοντά παντελονάκια τα είδαμε όλα! Δανειστήκαμε 2 μεγάλες λαδόκολλες από ταβέρνα που βρήκαμε στον δρόμο μας και τυλίξαμε τα σώματά μας προκειμένου να ζεσταθούμε ,καθώς απόμεναν 13 χιλιόμετρα μέχρι τον προορισμό μας . Από ένα σφηνάκι Ζηβανία μας κέρασαν τα παιδιά της ταβέρνας ,όπου αφού τους ευχαριστήσαμε νιώσαμε να τρέχει το αίμα στις φλέβες μας ,που εν τω μεταξύ είχε παγώσει ! Απίστευτο και όμως αληθινό! Στην Κύπρο χιονίζει ! Και όχι απλώς χιονίζει, επάνω στην κορυφή Όλυμπος των 1920 μέτρων υπάρχει ένα μικρό χιονοδρομικό κέντρο που εξυπηρετεί τους λάτρεις των χειμερινών σπορ. Μία αγγλική στρατιωτική βάση στέκει δίπλα στην είσοδο του κέντρου φρουρώντας στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου θαλάσσης. Η νύχτα ήταν παγερή αλλά τα παπλώματα μας ζεστά και τα κορμιά μας κομμάτια όπου μας «παρέδωσαν» στα χέρια του «Μορφέα» αναλαμβάνοντας να ξεδιπλώσει τα όνειρα που κάναμε στην διάρκεια της μεγάλης διαδρομής των 74 χιλιομέτρων!
«Τα αηδόνια δεν σε αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες ». Αυτό θα ήταν για σήμερα το σύνθημα της διαδρομής μας καθώς κατηφορίζαμε στον φαρδύ χωματόδρομο με την ταχύτητα των 40 χιλιομέτρων, χωρίς να κάνουμε πετάλι. Η διαδρομή ξαφνικά στένευε και ο ήχος του νερού που έτρεχε κάπου δίπλα μας ξύπνησε την διάθεση μας για εικόνες πιο παιχνιδιάρικιες. Το πέρασμα από τον μεγάλο καταρράκτη των Καλυδωνίων, extreme , όπου στη μία ρόδα πλέον περνάμε τα μικρά ρυάκια που σχηματίζουν τα νερά που πέφτουν από τον καταρράκτη των 13 μέτρων. Το βγάλσιμο στην διασταύρωση των Πλατρών μας επιφυλάσσει μια ευχάριστη έκπληξη. Ένα σύμπλεγμα ποδηλατοδρόμων μας βοηθά να επιλέξουμε την καλύτερη διαδρομή για τον προορισμό μας που και σήμερα θα ήτανε και πάλι κάπου κοντά στα 1100 μέτρα. Οι Πλάτρες είναι αυτό που εμείς ονομάζουμε Αράχοβα! Ένας παραδοσιακός οικισμός που δεν έχει αλλοιωθεί από το πέρασμα των χρόνων και των νεόπλουτων γκατζετάκηδων της τεχνολογικής εξέλιξης. Μικρή στάση για καφεδάκι καθώς ένα ξαφνικό χαλάζι μας αναγκάζει να πατήσουμε φρένο.
Η διαδρομή κατηφόρισε περίπου 450 μέτρα οδηγώντας μας στο χωριό Όμοδος. Μια περιοχή που φημίζεται για τα αμπέλια και τα κρασιά της αλλά και τα παραδοσιακά στενά δρομάκια που όλα οδηγούν στην Ι. Μ. Τιμίου Σταυρού που χτίστηκε το έτος 219 μ. Χ. από την Αγία Ελένη . Η εκκλησία είναι ένα κομψοτέχνημα Γοτθικού ρυθμού , που φυλάσσονται αρκετά σύμβολα του Χριστιανισμού όπως τμήμα από το Τίμιο ξύλο του Σταυρού , και κομμάτι από το σχοινί του εσταυρωμένου με αποτυπωμένο το αίμα του ακόμη και σήμερα! Η γνωριμία μας με τον πιστό ιερέα της Μονής μας φέρνει ρίγη συγκίνησης καθώς μας ξεναγεί στα μυστικά άδυτα της ορθοδοξίας αλλά και του Κυπριακού αγώνα. Όλα τα γεγονότα από την ιστορία της Κύπρου σώζονται σε ένα μικρό Μουσείο που έχει δημιουργήσει το ίδρυμα Λεβέντη για την διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς. Μεταξύ αυτών και τμήμα ρουχισμού και έντυπου υλικού του αγωνιστή της ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αυξεντίου ,με πολλά ντοκουμέντα από τις δράσεις και την ζωή των παλληκαριών στα λημέρια τους. Με βαριά καρδιά αφήσαμε το μοναστήρι και τον ιερέα Ηλία που γεμίσαμε κουράγιο και χαρήκαμε την συντροφιά του αλλά και την προσφορά του προς όλους εμάς, καθώς κάθε Κυριακή μαζεύει βοήθεια την οποία στέλνει στην Ελλάδα για τα συσσίτια σε άπορους ανθρώπους που μοιράζει η εκκλησία. Ένας πνευματικός άνθρωπος που μιλούσε με δάκρυα στα μάτια και πόνο στην καρδιά για την σκλαβωμένη πατρίδα, την Ελλάδα, και την ασέλγεια της Ευρώπης στις πλάτες των Ελλήνων αδερφών. Με τις σκέψεις αυτές και άλλες τόσες ανηφορίζαμε προς την μονή Κύκκου όπου φυλάσσονται και τα οστά του Εθνάρχη Μακαρίου, ηγέτη της Κύπρου, που πρωτοστάτησε στους αγώνες κατά του Αττίλα αλλά και συνέβαλε στο να ανοίξει ο δρόμος για τις ειρηνευτικές συνομιλίες που δικαίωσαν την Κύπρο και την οδήγησαν στο άρμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από εδώ φάνηκε και η θάλασσα που κάναμε δύο ημέρες να δούμε και τόσο μας είχε λείψει! Ένα ηλιοβασίλεμα μεθυστικό έπαιρνε τις σκέψεις μας μεταφέροντας μας σε χρόνια παλιά που δεν ζήσαμε , την πίστη και τα ιδανικά που οδήγησαν έναν λαό ολόκληρο να ανέβει πολλά σκαλοπάτια μέχρι να φτάσει στην δικαίωση και την καταξίωση που του άξιζε. Η ραχοκοκαλιά του Τροόδους είναι προσβάσιμη σε όλο το μήκος της κορυφογραμμής της, δίνοντας την ευκαιρία στον επισκέπτη να απολαύσει μία κόψη που οδηγεί στην αγκαλιά της θάλασσας κοντά στην Πάφο. Περνώντας από τον περίφημο Σταυρό της Ψώκας ποδηλατούμε πλέον δίπλα στην θάλασσα με καλύτερη ψυχολογία μιας και η θερμοκρασία είναι πολύ καλύτερη από αυτήν της χθεσινής ημέρας. Έξω από τον Ακάμα στην διαδρομή του μονοπατιού Άδωνις , αντικρίζουμε έναν μαγευτικό ορμίσκο αναγκάζοντάς μας να κατεβούμε από τα ποδήλατά και να απολαύσουμε ένα τσιγάρο «αλλιώτικο» από τα άλλα ! Το τσιγάρο της φύσης!
Μπορεί να μην καπνίζω ,αλλά εδώ στην ερωτική φωλιά του Άδωνη και της Αφροδίτης έπρεπε να το κάνω σαν φόρο τιμής προς τον έρωτά τους. Δεν ξεκολλούσαμε από εκεί. Αν δεν μας αναζητούσε η Έμιλυ ίσως να ήμασταν ακόμη εκεί απολαμβάνοντας την μαγεία που δίνουν τα γαλάζια νερά με τα μικρά κολπάκια παίρνοντας όλη την μαγκιά των κυμάτων καθώς σκάνε επάνω τους. Η διαδρομή μας στο μονοπάτι του Ε4 έφτασε στο τέλος της . Η ανθρώπινη θέληση για άλλη μια φορά μας οδήγησε στα άκρα της δύναμης και της τρέλας . Τι μπορώ να πω παρά μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Θεό ,που μας βοήθησε να πραγματοποιήσουμε το όνειρό μας, εν μέσω χαλεπών καιρών. Ένα ταξίδι που μπορεί να πραγματοποιήσει ο καθένας από εσάς που διαβάζει αυτές τις γραμμές ξοδεύοντας λίγα χρήματα και όχι μια ολόκληρη περιουσία. Η Ελλάδα συνεχίζει εδώ κάτω παιδιά στην Κύπρο. Οι άνθρωποι είναι οργανωτικοί ,και μοναδικοί σαν όλους τους Έλληνες. Τα πάντα υπάρχουν στην Κύπρο, ξεκινώντας από τις αξίες των ανθρώπων και φτάνοντας στην φύση και τα κρυμμένα μυστικά της που περιμένουν τον επισκέπτη για να τα ανακαλύψει . Και όταν τα βρει να μην θέλει να τα αποχωριστεί!
Η τσέπη μας δεν ξεχείλιζε από ευρώ, ούτε και το λόττο μας έπεσε για να πραγματοποιήσουμε το ταξίδι αυτό. Τα εισιτήρια για την Κύπρο είναι σε τιμές προσιτές με αρκετές προσφορές και ταξιδιωτικά πακέτα που βρίσκετε στις σελίδες των Κυπριακών αερογραμμών. www.cyprusairways.com.cy. Τα ξενοδοχεία είναι πολύ προσεγμένα και διαθέτουν ξεχωριστά πακέτα για τους Έλληνες. Μας άρεσε η Κυπριακή φιλοξενία όπως μας άρεσε η διαδρομή του μονοπατιού Ε4 που είναι μοναδική σε όποιο τμήμα και αν επιλέξετε να περπατήσετε ,ή ποδηλατήστε, ακόμα και να οδηγήσετε. Το μόνο κακό στην όλη περιπέτεια είναι η μη σύνδεση του νησιού με ένα Ferry boat όπου μπορείτε να μεταφέρετε το όχημά σας για να περιηγηθείτε στις ομορφιές του νησιού. Μπορείτε όμως να νοικιάσετε ένα μέσο της αρεσκείας σας και να ανακαλύψετε το όμορφο νησί της Αφροδίτης . Μια φορά στην Κύπρο πάντα στην Κύπρο! Καλό σας ταξίδι!
